πνευμάτωση

η / πνευμάτωσις, -ώσεως, ΝΜΑ

ιατρ. παθολογική κατάσταση που προκαλείται από την άθροιση αέρα ή αερίων στις φυσικές κοιλότητες, στα ὁργανα ή στους ιστούς τού σώματος

(νεοεολλ.) φρ. «κυστική πνευμάτωση τού μεσεντερίου» — αλλοίωση που χαρακτηρίζεται από την παρουσία μικρών αεριωδών κύστεων που εκτείνονται στην επιφάνεια τού λεπτού εντέρου ή στο πάχος τού μεσεντερίου

αρχ.

εξαέρωση, εξάτμιση («σφύξις ἡ τοῡ ὑγροῡ θερμαινόμενου πνευμάτωσις», Αριστοτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πνευματῶ. Η λ. με τη νεοελλ. ιατρ. σημ. είναι αντιδάνεια, πρβλ. αγγλ. pneumatosis].